ولادت آن نگار محجوب

در ولادت بزرگمرد نبی ای که این روزها محجوب «دوستان جاهل» و «دشمنان نامنصف» و «خشکه مقدسان قشری» و «فقه زده گان محدود» و «خونخواران اجیر» و « تک بعدی های جهاد زده» و « متشرعان بی اخلاق» و «اخلاقیون شریعت ستیز» و «تاریخ های سست» و «فربه کنندگان بی حساب دین» و «پوزیتیویست های پرغرور» و «اولی الامرهای قلابی» و«سکولارهای نا روادار» و «دینداران دیگرستیز» و ...است، چه باید گفت؟ از کدام در باید وارد شد که که فراتر از همه این سایه های تیره و تار و ترورهای کور، گرمای جان بخش او را به دلهای فسرده رساند و گفت که آن پیام و قیامت وجود او، فراتر از زبان و قوم و قرن و نژاد است و با جان همیشه دردمند آدمی سر و کار دارد.با ترور بی نسبت است و با جنگ ابتدایی ناموافق. آموزه هایی که باید ترجمه عرفی هر زمانی شود، باید به دیروز او رفت و آن را هضم کرد و جان پیام را، پیراسته از حواشی ناگریز زمانی مکانی،دوباره به سفره امروز آورد.

برای آدمی سراسر تاریخ، چه آنکه در غارهای تاریک بود و چه اینکه در آسمانخراش های منورست.چه آنکه ذلیل و مقهور وحشت طبیعت بود و چه اینکه سوار و نیرومند و فائق بر شلاق های آن شده است. که احتیاج به پیام او، با جان بی تغییر آدمی سر و کار دارد. البته آدمی ای که سودای چاک زدن دل دارد برای شفا و صفا و رستن. بی خلل و بی مرض و بی غرض.

اصالت و ایمان به رسالت آن نبی خاتم، از دریچه سبک و سنگین و جدال ها و متون تاریخی حاصل نمیشود. همیشه بر این عقیده بوده ام که اصالت آموزه های آن پیامبر چهارده قرن پیش، ایمان به دین و وثاقت وحی آن پیامبر چهارده قرن پیش زیسته، در آزمون ها و تمسک های عملی ما به آموزه های ماندگار و قرآنش هویدا میشود. نه صرف در جدلیات کلامی و غوغاهای تاریخی و بحث های و دفاعیات و تکذیب های بی تمام.آموزه هایی که البته باید محکمات و اصولش را گرفت و حواشی و شاخسارهای بی نیاز و اضافی را درگیر و مشغول نشد.

وقتی ما به عینه و وجدان، جانمان را به دنبال پیروی از رهنمودهای او گرم می بینیم، حقیقت و اصالت پیام های او که از پیچ و خم ها و تحریف ها و تحدید ها و اضافات و خرافه ها به ما رسیده را، در می یابیم. بی نیاز به هیچ حجت دیگری. که حجت در دل های ما حاضر و ناظرست. و ایمان، هیچ چیز دیگری جز این نیست.

میلاد مبارکش،مبارک.زلف ما، جاودان، گره در زلف نگار و یگانه اش.